splinters uit mijn hart

we hadden afgesproken in het kleine oude cafeetje,
waar we elkaar ook hadden ontmoet.
ik zat al te wachten, op ons vaste plekje in de hoek.
ik bestelde thee, groene thee.
je kwam tegenover me zitten en keek me aan.
‘ik wil eigenlijk mijn hart terug’ zei je snel
ik had het al zien aankomen, en haalde het tevoorschijn.
het was nog even mooi als toen je het aan me had gegeven.
‘ik wil het aan iemand anders geven’ verklaarde je jezelf onhandig
ik knikte, dat begreep ik.
het bleef stil.
toen pakte je uit je jaszak mijn hart.
hij was kleiner dan die van jou, met hier en daar een barstje.
je keek me niet aan toen je mijn hart over de tafel,
langs mijn thee heen, naar mij toe schoof.
ik pakte het voorzichtig van de tafel.
het was niet zoals toen ik het aan jou had gegeven.
we staarden naar het midden van ons tafeltje en vielen stil.
bleven stil.
toen pakte je je hart op, en schoof je stoel naar achteren.
je liep weg, en liet mij en mijn hart achter.
ik aaide met mijn vinger over mijn hart en probeerde het te troosten.
ik voelde een klein scheurtje, waar een stukje ontbrak.
een stukje dat jij had meegenomen.
splinters uit mijn hart
je was vergeten voor mijn hart te zorgen.

ik stopte mijn hart diep in de binnenzak van mijn jas
en besloot hem nooit meer zomaar weg te geven.